O WIERZE W TRÓJCĘ ŚWIĘTĄ


Wierzymy w jednego, żywego i prawdziwego Boga, który jest zarówno święty, jak miłujący, wiekuisty, o nieskończenie wielkiej mocy, mądrości i dobroci, Stwórca i zachowawca wszech rzeczy. W tej jednej istocie Bóstwa są trzy Osoby o tej samej naturze, równie wszechmocne i równie odwieczne - Ojciec, Syn i Duch Święty.

1M 1:1; 17:1;2M 3:13-15; 33:20; 5M 6:4; Ps 90:2; Iz 40:28-29; Mt 3:16-17; 28:19; J 1:1-2; 4:24; 16:13; 17:3; Dz 5:3-4; 17:24-25; 1 Kor 8:4,6; Ef 2:18; Flp 2:6; Kol 1:16-17; 1Tm 1:17; Hbr 1:8; 1J 5:20.

O OJCU


Wierzymy, że Ojciec jest źródłem wszelkiego istnienia, czy to materialnego, czy duchowego. Wraz z Synem i Duchem Świętym uczynił człowieka na Swój obraz. Zgodnie ze Swoim zamiarem odnosi się do ludzi jak Ojciec, tym samym na zawsze oznajmując Swoją dla nich życzliwość. W miłości zarówno szuka, jak i przyjmuje skruszonych grzeszników.

Ps 68:5; Iz 64:8; Mt 7:11; J 3:17; Rz 8:15; 1P 1:17.

O SYNU BOŻYM


Wierzymy w Jezusa Chrystusa, jednorodzonego Syna Boga. Został poczęty przez Ducha Świętego, narodził się z Marii Dziewicy, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek. Zmarł na krzyżu i został pogrzebany, aby stać się ofiarą nie tylko za grzech pierworodny, lecz także za wszystkie grzechy ludzkie, i aby pojednać nas z Bogiem. Chrystus powstał cieleśnie z umarłych, wstąpił do nieba, gdzie wstawia się za nami po prawicy Ojca aż do swego powrotu, by sądzić całą ludzkość w dniu ostatecznym.

Ps 16:8-10; Mt 1:21, 23; 11:27; 16:28; 27:62-66; 28:5-9,16-17; Mk 10:45; 15; 16:6-7; Łk 1:27,31,35; 24:4-8,23; J 1:1,14,18; 3:16-17; 20:26-29; 21; Dz 1:2-3; 2:24-31; 4:12; 10:40; Rz 5:10,18; 8:34; 14:9; 1Kor 15:3-8,14; 2Kor 5:18-19; Ga 1:4; 2:20; 4:4-5; Ef 5:2; 1Tm 1:15; Hbr 2:17; 7:27; 9:14,28; 10:12; 13:20; 1P 2:24; 1J 2:2; 4:14.

O DUCHU ŚWIĘTYM


Wierzymy w Ducha Świętego, który pochodzi od Ojca i Syna i jest co do swej istoty, majestatu i chwały, jednością z Ojcem i Synem, prawdziwym i wiecznym Bogiem. Udziela łaski całemu rodzajowi ludzkiemu, odgrywa szczególną i skuteczną rolę w przekonywaniu o grzechu, w odrodzeniu, w uświęceniu i w uwielbieniu. Jest zawsze obecny, zapewniając, zachowując, prowadząc i uzdalniając wierzącego.

Job 33:4; Mt 28:19; J 4:24; 14:16-17; 15:26; 16:13-15; Dz 5:3-4; Rz 8:9; 2Kor 3:17; Ga 4:6

O WYSTARCZALNOŚCI I PEŁNYM AUTORYTECIE PISMA ŚWIĘTEGO ODNOŚNIE ZBAWIENIA


Wierzymy, że księgi Starego i Nowego Testamentu stanowią Pismo Święte. Są natchnionym i nieomylnym, spisanym Słowem Boga, są całkowicie bezbłędne w oryginalnych manuskryptach i nadrzędne wobec wszelkiego ludzkiego autorytetu, i zostały przesłane do czasów współczesnych bez sfałszowania którejkolwiek z podstawowych doktryn. Wierzymy, że zawierają wszystkie rzeczy potrzebne do zbawienia; czego zaś w nich nie ma, ani nie może być dowiedzione, nie może być wymagane od żadnego mężczyzny czy kobiety jako artykuł wiary, ani nie może stanowić nieodzownego warunku zbawienia. Zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, życie jest oferowane ostatecznie przez Chrystusa, który jest jedynym Pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludzkością. Nowy Testament naucza chrześcijan w jaki sposób wypełniać moralne zasady Starego Testamentu, wzywając do pełnego miłości posłuszeństwa Bogu, możliwego dzięki zamieszkującej w chrześcijaninie obecności Ducha Świętego.

Księgami kanonicznymi Starego Testamentu są: Genesis (Księga Rodzaju), Exodus (Księga Wyjścia), Leviticus (Księga Kapłańska), Numeri (Księga Liczb), Deuteronomium (Księga Powtórzonego Prawa), Księga Jozuego, Księga Sędziów, Księga Ruth, Pierwsza Księga Samuela, Druga Księga Samuela, Pierwsza Księga Królewska, Druga Księga Królewska, Pierwsza Księga Kronik, Druga Księga Kronik, Księga Ezdrasza, Księga Nehemiasza, Księga Estery, Księga Hioba, Księga Psalmów, Księga Przypowieści Salomona, Księga Kaznodziei Salomonowego (Eklezjasta), Pieśń nad Pieśniami Salomona, Księga Izajasza, Księga Jeremiasza, Treny, Księga Ezechiela, Księga Daniela, Księga Ozeasza, Księga Joela, Księga Amosa, Księga Abdiasza, Księga Jonasza, Księga Micheasza, Księga Nahuma, Księga Habakuka, Księga Sofoniasza, Księga Aggeusza, Księga Zachariasza i Księga Malachiasza.

Księgami kanonicznymi Nowego Testamentu są: Ewangelia Mateusza, Ewangelia Marka, Ewangelia Łukasza, Ewangelia Jana, Dzieje Apostolskie, List do Rzymian, Pierwszy List do Koryntian, Drugi List do Koryntian, List do Galacjan, List do Efezjan, List do Filipian, List do Kolosan, Pierwszy List do Tesaloniczan, Drugi List do Tesaloniczan, Pierwszy List do Tymoteusza, Drugi List do Tymoteusza, List do Tytusa, List do Filemona, List do Hebrajczyków, List Jakuba, Pierwszy List Piotra, Drugi List Piotra, Pierwszy List Jana, Drugi List Jana, Trzeci List Jana, List Judy, Objawienie Jana (Apokalipsa).

Ps 19:7;Mt 5:17-19; 22:37-40; Łk 24:27,44; J1:45; 5:46; 17:17; Dz 17:2,11; Rz 1:2; 15:4,8; 16:26; 2 Kor 1:20; Gal 1:8; Ef2:15-16; 1Tm 2:5; 2Tm 3:15-17; Hbr 4:12; 10:1; 11:39; Jk 1:21; 1P 1:23; 2P 1:19-21; 1J 2:3-7; Obj 2:18-19.

O BOŻYM CELU DLA LUDZKOŚC


Wierzymy, że dwa wielkie przykazania wymagające od nas miłowania Pana naszego Boga całym sercem a naszych bliźnich jak siebie samych, są podsumowaniem boskiego prawa objawionego w Piśmie. Stanowią one doskonały miernik i normę powinności człowieka, zarówno w zarządzaniu i kierowaniu rodzinami i narodami oraz wszystkimi innymi ciałami społecznymi, a także postępowania indywidualnego, przez które winniśmy uznawać Boga za naszego jedynego Najwyższego Władcę, a wszystkie osoby za stworzone przez Niego, równe sobie we wszystkich przyrodzonych prawach. Dlatego wszystkie osoby powinny w taki sposób kierować swoimi indywidualnymi, społecznymi i politycznymi czynami, aby wyrażać przez nie całkowite i absolutne posłuszeństwo Bogu oraz zapewniać możliwość radowania się ze wszystkich praw przyrodzonych, jak również krzewić wypełnienie każdego z nich poprzez posiadanie i korzystanie z nich.

3 M 19:18, 34; 5 M 1:16-17; Job 31:13-14; Jr 21:12; 22:3; Mi 6:8; Mt 5:44-48; 7:12; Mk 12:28-31; Łk 6:27-29, 35; J 13:34-35; Dz 10:34-35; 17:26; Rz 12:9, 13:1, 7-8, 10; Ga 5:14; 6:10; Tt 3:1; Jk 2:8; 1 P 2:17; 1 J 2:5; 4:12-13; 2 J 6.

O MAŁŻEŃSTWIE I RODZINIE


Wierzymy, że każdy człowiek jest stworzony na podobieństwo Boga, że seksualność człowieka odzwierciedla to podobieństwo w kategoriach miłości intymnej, komunikacji, społeczności, podporządkowania siebie samego większej całości oraz spełnienia. Boże Słowo posługuje się relacją małżeńską jako najwyższą przenośnią opisującą relację z ludem Swojego przymierza oraz w celu objawienia prawdy, że ta relacja jest relacją jednego Boga z jednym ludem. Dlatego Boży plan dla seksualności człowieka jest taki, że ma się ona wyrażać jedynie w monogamicznym i trwającym przez całe życie małżeństwie. Jest to jedyna relacja zaplanowana przez Boga dla rodzenia się i wychowywania dzieci i stanowi jedność opartą na przymierzu zawartym przed obliczem Boga, zajmując najważniejsze miejsce pośród wszystkich innych relacji międzyludzkich.

1 M 1:27-28; 2:18, 20, 23-24; Iż 54:4-8; 62:5b; Jr 3:14; Ez 6:3nn; Oz 2; Ml 2:14; Mt 19:4-6; Mk 10:9; J 2:1-2, 11; 1Kor 9:5; Ef 5:23-32; 1Tm 5:14; Hbr 13:4; Obj 19:7-8.

O WOLNEJ WOLI


Wierzymy, że stworzenie ludzkości na podobieństwo Boga zawiera w sobie możliwość dokonywania wyboru pomiędzy dobrem a złem. W ten sposób pojedyncze osoby są pod względem moralnym odpowiedzialne za swoje wybory. Od upadku jednak Adama w grzech, ludzie nie są zdolni czynić dobra o własnych siłach. Jest to spowodowane grzechem pierworodnym, który nie polega jedynie na postępowaniu podobnym do Adama, ale raczej na zepsuciu natury każdego śmiertelnika i jest reprodukowany w naturalny sposób we wszystkich potomkach Adama. Z tego powodu ludzie odeszli bardzo daleko od pierworodnej sprawiedliwości i z natury są ustawicznie skłonni do czynienia zła. Z siebie samych nie są nawet w stanie zawołać do Boga lub skorzystać z wiary zbawiającej. Przez Jezusa Chrystusa jednak uprzednia łaska Boga czyni możliwym to, czego ludzie o swoich własnych wysiłkach uczynić nie mogą. Jest użyczana darmo wszystkim, uzdalniając wszystkich, którzy odwrócą się ze swych dróg, do dostąpienia zbawienia.

1 M 6:5; 8:21; 5 M 30:19; Joz 24:15; 1Krl 20:40; Ps 51:5; Iz 64:6; Jr 17:9; Mk 7:21-23; Łk 16:15; J 7:17; Rz 3:10-12; 5:12-21; 1 Kor 15:22; Ef 2:1-3; 1 Tm 2:5; Tt 3:5; Hbr 11:6; Obj 22:17.

O ZADOŚĆUCZYNIENIU


Wierzymy, że ofiara Chrystusa złożona z samego siebie, raz i za wszystkich, poprzez Jego cierpienia i męczeńską śmierć na krzyżu, jest doskonałym odkupieniem i zadośćuczynieniem za grzechy całego świata, zarówno pierworodne jak i obecne. Nie ma innej niż ona podstawy zbawienia od grzechu. To zadośćuczynienie jest wystarczające dla każdej indywidualnej osoby wywodzącej się z rodu Adama. Jest bezwarunkowo skuteczne dla zbawienia osób upośledzonych umysłowo od urodzenia, osób nawróconych, które utraciły władze umysłowe oraz dla dzieci poniżej wieku, w którym mogą podejmować świadome decyzje. Jest jednak skuteczna odnośnie zbawienia dla tych, którzy osiągną wiek pozwalający na podejmowanie świadomych decyzji jedynie wtedy, gdy pokutują i wierzą w Chrystusa.

Iz 52:13-53:12; Łk 24:46-47; J 3:16; Dz 3:18; 4:12; Rz 3:20, 24-26; 5:8-11, 13, 18-20; 7:7; 8:34; 1 Kor 6:11; 15:22; Ga 2:16; 3:2-3; Ef 1:7;2:13, 16; 1 Tm 2:5-6; Hbr 7:23-27; 9:11-15, 24-28; 10:14; 1J 2:2; 4:10.

O POKUCIE I WIERZE


Wierzymy, że w celu przywłaszczenia sobie przez mężczyzn i kobiety tego, co umożliwia im uprzednia łaska Boga, muszą oni dobrowolnie udzielić odpowiedzi w postaci upamiętania się i wiary. Zdolność uczynienia tego pochodzi od Boga, ale sam akt jest dokonywany przez poszczególne osoby.

Upamiętanie jest spowodowane służbą przekonywania Ducha Świętego. Pociąga za sobą dobrowolną zmianę umysłu, która oznacza wyrzeczenie się grzechu a pragnienie sprawiedliwości, pobożny żal za grzechy przeszłości i wyznanie ich, właściwe zrekompensowaniem za złe uczynki oraz postanowienie zmienienia życia. Upamiętanie się stanowi warunek wstępny dla wiary zbawiającej, a bez niego wiara zbawiająca nie jest możliwa. Wiara z kolei stanowi jedyny warunek zbawienia. Jej początkiem jest zgoda umysłu oraz przyzwolenie woli wobec prawdy Ewangelii, jednak jest widoczna w całkowitym poleganiu przez całą osobę na zbawiającej zdolności Jezusa Chrystusa i zupełnym zaufaniu Jemu jako Zbawicielowi i Panu. Wiara zbawiająca wyraża się w publicznym uznaniu Jego Panowania oraz w utożsamianiu się z Jego Kościołem.

Mk 1:15; Łk 5;32; 13:3; 24:47; J 3:16; 17:20; 20:31; Dz 5:31; 10:43; 11:18; 16:31; 20:21; 26:20; Rz 1:16; 2:4; 10:8-10, 17; Ga 3:26; Ef 2:8; 4:4-6; Flp 3:9; 2 Tes 2:13; 2 Tm 2:25; Hbr 11:6; 12:2; 1 P 1:9; 2 P 3:9.

O USPRAWIEDLIWIENIU, ODRODZENIU, USYNOWIENIU


Wierzymy, że gdy dana osoba pokutuje za swój grzech i wierzy w Jezusa Chrystusa, w tym samym momencie jest ona usprawiedliwiona, odrodzona i zaadoptowana do rodziny Boga oraz jest zapewniona o osobistym zbawieniu poprzez świadectwo Ducha Świętego.

Wierzymy, że usprawiedliwienie jest sędziowskim aktem Boga, dzięki któremu dana osoba jest poczytana za sprawiedliwą, otrzymuje pełne przebaczenie wszelkiego grzechu, jest wyswobodzona od winy, całkowicie uwolniona od kary za popełnione grzechy dzięki zasłudze naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa, wyłącznie przez wiarę, nie na podstawie uczynków.

Wierzymy, że odrodzenie, czy nowe narodzenie, jest dziełem Ducha Świętego, dzięki któremu, jeżeli ktoś prawdziwie upamięta się i wierzy, otrzymuje moralną naturę, rozpoznawalne życie duchowe ze zdolnością do miłowania i posłuszeństwa. To nowe życie otrzymywane jest przez wiarę w Jezusa Chrystusa, uzdalnia grzesznika, który dostąpił przebaczenia, do służenia Bogu wolą i uczuciem serca, i przez nie osoby odrodzone są wybawione od mocy grzechu sprawującej władzę nad wszystkimi, którzy nie są odrodzeni.

Wierzymy, że usynowienie jest aktem Boga, przez który usprawiedliwiony i odrodzony wierzący staje się uczestnikiem wszystkich praw, przywilejów i odpowiedzialności dziecka Boga.

Usprawiedliwienie: Ha 2:4; Dz 13:38-39; 15:11; 16:31; Rz 1:17; 3:28; 4:2-5; 5:1-2; Ga 3:6-14; Ef 2:8-9; Flp 3:9; Hbr 10:38

Odrodzenie: J 1:12-13; 3:3, 5-8; 2 Kor 5:17; Ga 3:26; Ef 2:5, 10, 19; 4:24; Kol 3:10; Tt 3:5; Jk 1:18; 1 P 1:3-4; 2 P 1:4; 1 J 3:1.

Usynowienie: Rz 8:15; Ga 4:5, 7; Ef 1:5.

Świadectwo Ducha: Rz 8:16-17; Ga 4:6; 1 J 2:3; 3:14, 18-19.

O DOBRYCH UCZYNKACH


Wierzymy, że jakkolwiek dobre uczynki nie mogą uratować nas od naszych grzechów ani od Bożego sądu, stanowią owoc wiary i są spełniane po odrodzeniu. Z tego powodu podobają się i są przyjmowane przez Boga w Chrystusie, a dzięki nim żywa wiara może być w widoczny sposób poznana, podobnie jak poznaje się drzewo po jego owocu.

Mt 5:16; 7:16-20; J 15:8; Rz 3:20; 4:2, 4, 6; Ga 2:16; 5:6; Ef 2:10; Flp 1:11; Kol 1:10; 1 Tes 1:3; Tt 2:14; 3:5; Jk 2:18, 22; 1P 2:9, 12.

O GRZECHU PO ODRODZENIU


Wierzymy, że po doświadczeniu odrodzenia jest rzeczą możliwą popaść w grzech, gdyż w tym życiu nie ma takiej wysokości czy siły uświęcenia, z której nie jest rzeczą niemożliwą upaść. Dzięki jednak łasce Boga osoba, która popadła w grzech, może przez prawdziwą pokutę i wiarę znaleźć przebaczenie i zostać odbudowaną.

Ml 3:7; Mt 18:21-22; J 15:4-6; 1 Tm 4:1, 16; Hbr 10:35-39; 1 J 1:9; 2:1, 24-25.

O UŚWIĘCENIU: POCZĄTKOWE, PROGRESYWNE, CAŁKOWITE


Wierzymy, że uświęcenie jest dziełem Ducha Świętego, przez które dziecko Boga jest oddzielone od grzechu dla Boga i jest uzdolnione do kochania Boga całym sercem i chodzenia bez skazy we wszystkich Jego świętych przykazaniach. Uświęcenie jest zapoczątkowane w chwili usprawiedliwienia i odrodzenia. Od tego momentu ma miejsce stopniowe czy postępowe uświęcenie w miarę jak wierzący chodzi z Bogiem i wzrasta codziennie w łasce i w coraz bardziej doskonałym posłuszeństwie Bogu. Przygotowuje to do punktu zwrotnego, jakim jest zupełne uświęcenie, które dzieje się w natychmiastowy sposób, kiedy wierzący składają siebie jako żywą ofiarę, świętą, miłą Bogu, przez wiarę w Jezusa Chrystusa, będącą następstwem chrztu w Duchu Świętym, który oczyszcza serce ze wszelkiego wrodzonego grzechu. Punkt zwrotny zupełnego uświęcenia udoskonala wierzącego w miłości i wyposaża tę osobę do skutecznej służby. Następuje po nim trwający całe życie wzrost w łasce i w poznaniu naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Uświęcone życie trwa przez wiarę w uświęcającą krew Chrystusa i uwidacznia się w pełnym miłości posłuszeństwie do objawionej woli Boga.

1 M 17:1; 5 M 30:6; Ps 130:8; Iz 6:1-6; Ez 36:25-29; Mt 5:8, 48; Łk 1:74-75; 3:16-17; 24:49; J 17:1-26; Dz 1:4-5, 8; 2:1-4; 15:8-9; 26:18; Rz 8:3-4; 1 Kor 1:2; 6:11; 2 Kor 7:1; Ef 4:13, 24; 5:25-27; 1 Tes 3:10, 12-13; 4:3, 7-8; 5:23-24; 2 Tes 2:13; Tt 2:11-14; Hbr 10:14; 12:14; 13:12; Jk 3:17-18; 1 P 1:2; 2 P 1:4; 1 J 1:7, 9; 3:8-9; 4:17-18; Jud 24.

O DARACH DUCHA


Wierzymy, że Darem Ducha jest sam Duch Święty, i należy Go bardziej pragnąć niż darów Ducha, które On w Swojej mądrej radzie udziela indywidualnym członkom Kościoła, umożliwiając im właściwe wypełnianie ich funkcji jako członków Ciała Chrystusowego. Dary Ducha, chociaż nie zawsze dające utożsamiać się z naturalnymi zdolnościami, działają przez nich dla zbudowania całego Kościoła, dary te mają być używane w miłości pod kierownictwem Pana kościoła, a nie zgodnie z wolą człowieka. Relatywna wartość darów Ducha ma być sprawdzana poprzez swoją użyteczność w Kościele, a nie na podstawie ekstazy powstałej w tych, którzy je otrzymują.

Łk 11:13; 24:49; Dz 1:4; 2:38-39; 8:19-20; 10:45; 11:17; Rz 12:4-8; 1 Kor 12:1-14:40; Ef 4:7-8, 11-16; Hbr 2:4; 13:20-21; 1 P 4:8-11.

O KOŚCIELE


Wierzymy, że kościół chrześcijański jest całym ciałem wierzących w Jezusa Chrystusa, który jest założycielem i jedyną Głową kościoła. Kościół zawiera w sobie zarówno tych wierzących, którzy odeszli, by być z Panem, i tych, którzy pozostają na ziemi wyrzekłszy się świata, ciała i diabła, a oddawszy się pracy powierzonej przez Chrystusa swojemu Kościołowi aż do dnia Jego przyjścia. Kościół na ziemi ma głosić czyste Słowo Boga, właściwie zarządzać sakramentami zgodnie z poleceniami Chrystusa i żyć w posłuszeństwie wobec wszystkiego, co Chrystus rozkazał. Kościół lokalny jest ciałem wierzących zorganizowanych formalnie według zasad Ewangelii, spotykających się regularnie, w celu ewangelizowania, karmienia się, przebywania w społeczności i uwielbiania. Kościół Wesleyański jest denominacją składającą się z tych członków w ramach konferencji okręgowych i kościołów lokalnych, którzy jako członkowie ciała Chrystusa trzymają się wiary opisanej w tych Artykułach Wiary i uznają kościelny autorytet jego ciał zarządzających.

Mt 16:18; 18:17; Dz 2:41-47; 9:31; 11:22; 12:5; 14:23; 15:22; 20:28; 1 Kor 1:2; 12:28; 16:1; 2 Kor 1:1; Ga 1:2; Ef 1:22-23; 2:19-22; 3:9-10, 21; 5:22-23; Kol 1:18, 24; 1 Tes 1:1; 2 Tes 1:1; 1 Tm 3:15; Hbr 12:23; Jk 5:14.

O SAKRAMENTACH: CHRZEST I WIECZERZA PAŃSKA


Wierzymy, że chrzest wodny i Wieczerza Pańska są sakramentami kościoła, poleconymi przez Chrystusa i nakazanymi jako środki łaski, gdy są przyjmowane z wiarą. Są one dowodami naszego wyznania wiary chrześcijańskiej i znakami pełnej łaski Bożej służby względem nas. Przez nie On działa w nas, by przyśpieszyć, wzmocnić i potwierdzić naszą wiarę.

Wierzymy, że chrzest wodny jest sakramentem kościoła, nakazanym przez naszego Pana i udzielanym wierzącym. Jest symbolem nowego przymierza łaski i stanowi wyraz przyjęcia korzyści płynących z okupu złożonego przez Jezusa Chrystusa. Przez środki tego sakramentu wierzący ogłaszają swoją wiarę w Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela.

Wierzymy, że Wieczerza Pańska jest sakramentem naszego odkupienia przez śmierć Chrystusa i naszej nadziei w Jego zwycięski powrót, a także znakiem miłości żywionej przez chrześcijan do siebie nawzajem. Dla tych, którzy przyjmują ją w pokorze, z właściwym duchem i przez wiarę, Wieczerza Pańska stanowi środek, przez który Bóg przekazuje łaskę do ich serc.

Chrzest: Mt 3:13-17; 28:19; Mk 1:9-11; J 3:5, 22, 26; 4:1-2; Dz 2:38-39, 41; 8:12-17, 36-38; 9:18; 16:15, 33; 18:8; 19:5; 22:16; Rz 2:28-29; 4:11; 6: 3-4; 1 Kor 12:13; Ga 3:27-29; Kol 2:11-12; Tt 3:5.

Wieczerza Pańska: Mt 26:26-28; Mk 14:22-24; Łk 22:19-20; J 6:48-58; 1 Kor 5:7-8; 10:3-4, 16-17; 11:23-29.

O POWTÓRNYM PRZYJŚCIU CHRYSTUSA


Wierzymy, że pewność osobistego i nieuchronnego powrotu Chrystusa pobudza do świętego życia i inspiruje gorliwość do ewangelizowania świata. W Swoim powrocie On wypełni wszystkie proroctwa dotyczące Jego ostatecznego i zupełnego triumfu nad złem.

Job 19:25-27; Iz 11:1-12; Za 14:1-11; Mt 24:1-51; 25; 26:64; Mk 13:1-37; Łk 17:22-37; 21:5-36; J 14:1-3; Dz 1:6-11; 1 Kor 1:7-8; 1 Tes 1:10; 2:19; 3:13; 4:13-18; 5:1-11, 23; 2 Tes 1:6-10; 2:1-12; Tt 2:11-14; Hbr 9:27-28; Jk 5:7-8; 2 P 3:1-14; 1 J 3:2-3; Obj 1:7; 19:11-16; 22:6-7, 12, 20.

O ZMARTWYCHWSTANIU ZE ŚMIERCI


Wierzymy w cielesne zmartwychwstanie ze śmierci całej ludzkości - sprawiedliwych do życia, a niesprawiedliwych do potępienia. Zmartwychwstanie umarłych sprawiedliwych nastąpi podczas powtórnego przyjścia Chrystusa, a zmartwychwstanie niegodziwych nastąpi w późniejszym czasie. Zmartwychwstanie Chrystusa stanowi gwarancję zmartwychwstania tych, którzy są w Chrystusie. Zmartwychwstałe ciało będzie ciałem duchowym, dana osoba jednak będzie kompletna, dająca się zidentyfikować.

Job 19:25-27; Dn 12:2; Mt 22:30-32; 28:1-20; Mk 16:1-8; Łk 14:14; 24:1-53; J 5:28-29; 11:21-27; 20:1-21.25; Dz 1:3; Rz 8:11; 1 Kor 6:14; 15:1-58; 2 Kor 4:14; 5:1-11; 1 Tes 4:13-17; Obj 20:4-6, 11-13.

O SĄDZIE NAD WSZYSTKIMI LUDŹMI


Wierzymy, że Pismo Święte objawia Boga jako Sędziego wszystkich, a Jego sąd jest oparty na Jego wszechwiedzy i wieczystej sprawiedliwości. Sprawowanie sądu będzie mieć punkt kulminacyjny w ostatecznym spotkaniu wszystkich osób przed Jego tronem, pełnym majestatu i mocy, gdzie zbadana zostanie przeszłość każdego człowieka i gdzie udzielone zostaną ostateczne nagrody i kary.

Kzn 12:14; Mt 10:15; 25:31-46; Łk 11:31-32; Dz 10:42; 17:31; Rz 2:16; 14:10-12; 2 Kor 5:10; 2 Tm 4:1; Hbr 9:27; 2 P 3:7; Obj 20:11-13.

O PRZEZNACZENIU CZŁOWIEKA


Wierzymy, że Pismo Święte wyraźnie naucza, że po śmierci istnieje świadome, osobowe istnienie. Ostateczny los każdej osoby jest określony przez Bożą miłość i odpowiedź udzieloną przez tę osobę, czego nieuchronnym dowodem jest charakter moralny powstały w wyniku osobistych i wolicjonalnych wyborów, a nie wyniku jakiegokolwiek arbitralnego dekretu Boga. Niebo ze swoją wiekuistą chwałą i błogosławieństwem obecności Chrystusa jest ostatecznym miejscem pobytu tych, którzy wybierają zbawienie zapewnione przez Boga poprzez Jezusa Chrystusa, ale piekło ze swoim wiecznym cierpieniem i oddzieleniem od Boga jest ostatecznym miejscem przebywania tych, którzy zlekceważą to wielkie zbawienie.

Dn 12:2; Mt 25:34-46; Mk 9:43-48; Łk 13:3; J 8:21-23; 14:2-3; 2 Kor 5:6, 8, 10; Hbr 2:1-3; 9:27-28; 10:26-31; Obj 20:14-15; 21:1-22:5, 14-15.